Woordenstrijd

Laatst had ik weer een heftige woordenstrijd met mijn 13-jarige zoon. Op alles wat ik zei, had hij wel een weerwoord. Het volume nam toe, wie ging er winnen? Ik vond dat ik als ouder daar recht op had. Opeens zag ik de zinloosheid van de woordenwisseling in. Ik zag de voordurende, eindeloze herhaling van een patroon en had ineens geen zin meer dit door te zetten. En dus begon ik ... te zingen.

Geen popsong ofzo, maar de dingen die ik hem wilde zeggen. Ik zong dat hij naar zijn kamer moest gaan en zijn huiswerk moest maken. Mijn zoon, eventjes verbaasd, zag de humor ervan in en begon ook te zingen. Zo ging onze strijd door, maar nu zingend. Er verscheen een lach op onze gezichten.

Het resultaat? Het zingen ging even door. Hij ging boven zijn huiswerk doen met een lach op zijn gezicht. Ik blij omdat een vermoeiend patroon voor even doorbroken was.


Nico Pakvis