Vluchtheuvel

Op een dag kreeg mijn moeder een hersenbloeding en raakte voor de helft van haar lichaam verlamd. Ik had een middag vrij geregeld, om haar ondanks mijn drukke baan en jonge kinderen in het verpleeghuis te bezoeken. Na het gesprek met de arts en nog een ‘rustig’ kopje koffie moest ik vlug-vlug naar de trein, die over vijftien minuten zou vertrekken. Aangezien de loopafstand tien minuten was, kon het allemaal nét. Maar ja, zal je altijd zien, uitgerekend als je haast hebt zit alles tegen. Het begon te regenen. En niet zo’n klein beetje ook.

Voorzichtig liep ik door de regen, maar het laatste stukje moest ik rennen om de trein niet missen. Ik sprong tussen de auto`s op de vluchtheuvel bij de grote brede weg die voor het station in Eindhoven loopt en mopperde hardop: "Dat heb ik weer: moet ik rennen door de regen en nat worden om op tijd terug te zijn om mijn kinderen van de BSO te halen. Bovendien moet ik vanavond ook nog koken en werk inhalen en ook nog eens een traktatie regelen voor een collega … "

Op hetzelfde moment realiseerde ik me dat mijn moeder niets liever zou willen dan rennen door de regen en nat worden. En met haar waarschijnlijk nog vele anderen. Hoeveel mensen zouden er wel niet zijn, die zouden willen dat ze kinderen hadden om op te halen, eten om te koken, een leuke baan met fijne collega’s, iets vieren met een traktatie….

Sindsdien heb ik het mopperen niet verleerd, maar iedere keer als ik denk ‘waarom moet ik dit doen?’ denk ik er meteen achteraan ‘waarom mag ik dit doen?’


Martine van Eijk