Vleugellam

Na mijn afstuderen kreeg ik, tot mijn grote geluk, meteen een baan. Qua opleiding heb ik een nogal algemene achtergrond, dus ik was dan ook zeer blij dat een werkgever mij een kans wilde geven om te ontdekken waar ik goed in was. Dat lukte me tot mijn eigen verrassing meer dan goed. En zo werd ik van een onzeker vogeltje iemand die steeds wat meer vertrouwen kreeg. Tot ik op een dag te horen kreeg dat mijn jaarcontract niet verlengd zou worden. Was het omdat ik niet goed functioneerde? Nee. Integendeel. Ze zeiden dat ik "te slim voor de afdeling" was.

De klap was hard. Want voor mijn gevoel was ik nog lang niet zo ver om het nest uitgegooid te worden. "Te slim". Dat vonden zij misschien, maar zelf had ik het gevoel dat dit vogeltje te pletter zou vallen op de grond. Vleugellam. Kansloos. Wat moest ik hierna verder beginnen? Echter. Nét voordat ik dreigde mijn zelfvertrouwen helemaal te verliezen, realiseerde ik me dat ik inderdaad zo mijn eigen `vleugeltjes` had ontwikkeld in de loop der tijd.

Wat was namelijk de rol die ik had aangenomen? Omdat ik niet één specifieke taak had gekregen - zoals eerder gezegd, mijn achtergrond is nogal algemeen - had ik me meer en meer toegelegd op het overzicht. De grote lijn. Het geheel. Min of meer onbewust had ik allerlei taken op me genomen die meer met het werk van een leidinggevende, dan met dat van een jongste bediende te maken hadden. Vandaar ook de feedback `te slim`.

Na een gesprek met mijn werkgever, waarin hij dit beeld bevestigde, realiseerde ik me dat ik niet zozeer iemand was met een `gebrek aan specifieke vakkennis`, alswel een `overvloed aan leidinggevende kwaliteiten`. Ze vonden oprecht dat ik goed functioneerde als `informele leidinggevende`, maar dat was ver boven het niveau waar zij op dat moment behoefte aan hadden. Voor mij was die conclusie even wennen. Ik zag mezelf immers nog steeds als de jongste bediende.

Op dit moment ben ik bezig met een langere termijnplanning in wat ik wil. Langzaam vladder ik tegen de grote muur omhoog om straks, zo mag ik in ieder geval hopen, te genieten van een prachtig uitzicht. Blijkbaar ben ik goed in iets (leidinggeven), waarvan ik ooit dacht dat je daar een stuk ouder voor moest zijn. Een vreemde, maar tegelijkertijd zeer hoopvolle constatering.


Pia van den Berg