Tweede vrouw

Een dierbare kennis van ons werd geconfronteerd met het feit dat haar man bij een andere vrouw een kind had verwekt. En deze andere vrouw wilde het kind laten komen. En de man? Die hield van beide vrouwen. Ik durf te vooronderstellen dat in 95 procent van de gevallen de situatie geëindigd zou zijn in een conflict, met de noodzaak te kiezen en een scheiding. Linksom of rechtsom.

Onze kennis haalde echter diep adem en ging bij zichzelf te rade wat de essentiële waarden en uitgangspunten in haar leven waren. Los van bijbel, huwelijkswetten of persoonlijke overtuigingen. Ze nam de moedige stap te kiezen voor een en-en-leven. En getrouwd blijven, samen een gezin zijn, en accep­teren dat haar man een tweede gezin elders zou hebben. Nu, meer dan twintig jaar later, als ze terugkijkt, kan ze niet anders dan concluderen dat het, ondanks alle moeite, geschipper en geregel, haar een gelukkig leven heeft gegeven.

Een mooi verhaal, denk je misschien, maar wat heeft dat met omdenken te maken? Dit is toch een verhaal dat vooral over accepteren gaat? Waar ontstond dan de nieuwe mogelijkheid? Wat is de ja-en?

De nieuwe mogelijkheid ontstond pas na ver­loop van tijd. Zoals ze zelf vertelt: ‘Het hebben van twee huis­houdens betekende dat hij zijn tijd moest verdelen tussen ons gezin en het andere gezin. In het begin kon ik dat alleen maar zien als een probleem en probeerde er zo goed en zo kwaad als mogelijk mee om te gaan, het te dragen. Maar op een dag zat ik alleen thuis, er lagen drie dagen voor me dat ik alleen met onze dochter thuis zou zijn en ik betrapte mezelf erop dat ik daar intens naar verlangde. Heerlijk, alleen thuis. Opeens realiseerde ik me dat we ons huwelijk begonnen waren met de bewuste keus ieder een eigen leven te blijven leiden. We hadden om die reden ook bewust maar één kind genomen. Terugkijkend realiseerde ik me dat ik die wens destijds zelfs het sterkst had uitgesproken. Niets leek me benauwender dan een huwelijk waarin je elkaar zeven dagen per week op de lip zit. En dat je 24 uur per dag voor je kinderen klaar moet staan. Op dat moment besefte ik dat ik op dit moment het leven leidde zoals ik dat toen had gewild. Bizar!

Sommige mensen zeiden tegen me: ‘Ja, maar nou sta je er in de zorg voor je dochter helemaal alleen voor, hij heeft zich daar makkelijk vanaf gemaakt.’ Maar die mensen be­grijpen niet dat dat precies is wat ik het liefste wilde. Ik heb het altijd heerlijk gevonden tijd alleen met mijn dochter te hebben. En als ik er eens uitwilde of alleen wilde zijn was dat nooit een probleem. Dan regelden we dat wel. En of hij zich er makkelijk van afgemaakt heeft? Ik denk het niet. Hij moest in deze situatie harder werken dan ik.


Berthold Gunster
Huh?! De techniek van het Omdenken, pag. 94 – 95.