Tijdelijk

Er was eens een vrouw die altijd pijn had. Een arts in opleiding werkte met haar en was ten einde raad. Wat hij ook deed, er was altijd wel een plek in het lichaam waar de vrouw last van had. De coach die de arts begeleidde, gaf hem het volgende, paradoxale, advies: “De volgende keer dat je de vrouw onderzoekt moet je zeggen ‘ik heb er met mijn vakgenoten over gepraat, de klachten die u heeft zullen de rest van uw leven blijven.’ Vervolgens moet je elke vraag die ze stelt beantwoorden met: ‘Ik weet het niet’. Je zal merken, binnen twee weken is ze klachtenvrij.“

Zo gezegd, zo gedaan. De keer daarop zei de arts tegen de vrouw dat haar klachten de rest van haar leven zouden blijven. De vrouw schrok hevig en vroeg hoe dat kwam, wat daar de oorzaak van was en wat de arts er aan zou kunnen doen. “Ik weet het niet. De wetenschap tast in het duister”, antwoordde de arts. “Is er hoop”, vroeg de vrouw. “Ik weet het niet”, antwoordde de assistent. “Zijn er medicijnen?” “Voorzover ik weet niet.” Zo ging dat door tot de vrouw verdween. Met al haar onbeantwoorde vragen.

Twee weken later kwam ze opnieuw bij de arts en inderdaad, alle klachten waren verdwenen. En uiteraard vroeg ze, nog steeds bezorgd, of haar klachten nu voor altijd verdwenen waren. Ook dit had de coach voorspeld. Hij had de arts er al op voorbereid. “Ze komt over een tijdje terug, is op dat moment klachtenvrij en vraagt je dan of dat zo zal blijven.” Wat had hij de arts geadviseerd te antwoorden op deze vraag? Als je een beetje kan omdenken raad je het antwoord misschien al.

“Mevrouw, u bent nu misschien blij, maar pas op, het is tijdelijk, het kan altijd weer terugkomen.” Precies dat antwoordde de assistent. De vrouw vertrok en is, voorzover de betrokken arts weet, nooit meer teruggekomen.


Berthold Gunster
Naam van de arts bij de redactie bekend