Slufter

De term "omdenken" suggereert mogelijk dat het om een logisch denkproces zou gaan. Je gaat aan een bureau zitten, denkt een tijdje goed na en iets is vervolgens "omgedacht". Dat idee. Helaas werkt 't meestal niet zo. Omdenken is nogal eens een spontaan, willekeurig en uiterst toevallig proces. Sterker nog, een ogenschijnlijke mislukking kan wel eens tot een vondst leiden, die met logica nooit bereikt zou zijn. Het verhaal van De Slufter is daar een inspirerend voorbeeld van. Het is een verhaal van honderden jaren mislukking met aan het eind een onbedoeld, ongepland en onverwacht succes.

Eerst even terug in de tijd. Rond 1600 was Texel een stuk kleiner dan het nu is. Ten noorden van het toenmalige eiland lag een zandvlakte genaamd Eierland. Om het eiland te vergroten legde men in 1629 een zogenaamde stuifdijk aan tussen de beide eilanden. In de loop van de eeuwen daarna groeide deze dijk langzaam aan tot een poldergebied, dat men hoopte ooit voor landbouw en bebouwing te kunnen gaan gebruiken. Helaas zou het daar nooit van komen. In 1856 brak de dijk tijdens een hevige storm op maar liefst drie plaatsen door. Twee van de doorbraken werden gedicht, maar pogingen het derde gat te vullen mislukten alle jammerlijk. Even is de dijk in 1902 en 1910 afgesloten geweest, maar nieuwe doorbraken maakten steeds opnieuw een opening naar de zee. In 1925 is voor het laatst geprobeerd om de dijk te sluiten. Nadat ook deze poging mislukte, staakte men de strijd. De inpoldering van De Slufter, de naam van het gebied achter de dijk, was definitief mislukt.

Was daarmee alles tevergeefs geweest? Tja, als je het bekijkt vanuit het oogpunt van inpoldering is het antwoord ´ja´. Maar vanuit een ander perspectief is deze "mislukking" een zegen. Nu, bijna 80 jaar later blijkt De Slufter, onder invloed van steeds wisselende getijden, uitgegroeid te zijn tot een uniek natuurgebied met een, naar Europese maatstaven, `bijzonder vogelparadijs`. Het aardige is dat dit gebied er nooit geweest zou zijn zonder de mislukte pogingen van de mens het gebied te temmen. De Slufter, zou je dan ook kunnen zeggen, is het fascinerende resultaat van eeuwenlange menselijke onhandigheid. Er is nooit iemand achter een tafel gaan omdenken, het is bij toeval omgedacht.