Poets je tanden

Toen mijn zoon Stefan een jaar of zeven was had hij `s morgens erg veel te doen, behalve de dingen waarvan ik vond dat ze zouden moeten gebeuren. Op de vraag of hij z`n kleren wilde aantrekken en tanden wilde poetsen, antwoordde hij iedere keer blij en vrolijk, dat hij dat meteen zou gaan doen om vervolgens een boekje te pakken of een legobak overhoop te halen. Dus iedere morgen rende ik achter hem aan: "Stefan toe nou even, je hebt geen tijd om met de lego te spelen je kan toch niet in je pyjama naar school (heb ik overigens wel serieus overwogen), Stefan poets nou eerst je tanden".

Op een dag was ik het helemaal zat en besloot de rollen eens om te draaien. Stefan houdt nogal van lekker eten en het avondeten kon hem dan ook niet vroeg genoeg geserveerd worden. Het was rond half zes, ik zat te werken bij de computer en Stefan vroeg me of ik het eten wilde maken. Ik antwoordde dat ik dat wel wilde en dat hij dan intussen de pyjama maar vast moest aantrekken. Hij vertrok zoet naar boven en kwam, zoals afgesproken, in de pyjama terug.

Groot was z`n verbazing toen hij mij nog achter de computer aantrof. Weer vroeg hij of ik eten wilde gaan maken. Uiteraard antwoordde ik weer dat ik dat zou gaan doen, maar ik bleef zitten waar ik zat. Dit ging nog een paar keer zo door tot hij mij liet weten dat hij het helemaal niet leuk vond, hij werd zelfs een klein beetje boos (ik was op de goede weg ...). Plotseling zei hij: "Ik vind dit helemaal niet leuk. Je zegt steeds dat je iets gaat doen maar je doet het steeds niet!". Bingo!

We hebben een goed gesprek gehad over waarom ik voor deze aanpak had gekozen en dat het inderdaad niet leuk is als je niet doet wat je afspreekt. Wat was het gevolg? We hebben dit probleem nooit weer gehad. Overigens was het inmiddels rond half acht en hebben we moeten volstaan met het eten van een broodje …

Tine
januari 2012