Paracetamol

Mijn dochtertje vindt paracetamol megavies. Ze kan behoorlijk ziek zijn en het toch nog weigeren.

Laatst had de kat haar gekrabd. Kat en kind hadden een meningsverschil over hoe graag de kat geknuffeld wilde worden. Deed het sneetje in haar handpalm nu echt zo’n pijn of was ze zo onder de indruk van de actie van de kat? Ik wist het niet. Wat ik wel wist, was dat mijn dochter maar bleef huilen. En de snee zag inderdaad rood.

Toch had ik het idee dat het allemaal wel meeviel. Maar hoe kwam ik daarachter? Mijn eerste reactie was op haar te mopperen: ‘Hoe vaak heb ik je niet gezegd dat de kat geen speelgoed is!’ Maar dat deed ik niet. In plaats daarvan zei ik: ‘Michelle, luister heel even. Als het echt zo`n pijn doet dat je niet kunt stoppen met huilen, dan mag je een halve paracetamol.’

Meestal als ik haar dat voorstel, is het huilen binnen twintig seconden over. Maar dit keer bleef ze snikken en zei ze met een zielig stemmetje: ‘Mama, doe mij maar een pilletje.’ Toen wist ik genoeg. Mijn dochter had serieus pijn. Gelukkig had ik geen dooddoeners over haar uitgestrooid.


Petra Fisher
16 februari 2012