Overlevenden

Eerst even wat statistiek. Sinds de jaren zeventig is de verkeerssterfte drastisch gedaald. Kwamen er destijds in Nederland meer dan 3.000 mensen per jaar in het verkeer om het leven, in 2009 was dat aantal gedaald tot 720. Een daling van meer dan 75%. Worden er minder kilometers op de weg afgelegd? Nee. Integendeel. Het aantal afgelegde kilometers is alleen maar meer geworden.

Uiteraard is elke dode er één teveel. Het is goed onze aandacht daar naar uit te laten gaan. Maar het is tegelijkertijd hoopvol te beseffen dat jaarlijks meer dan 2.000 mensen dankzij de verplichte autogordel en bromfietshelm, de inbouw van airbags en verbeterde kreukelzones níet overleden zijn. Het bizarre is alleen: wie zijn die mensen? Misschien ben ik het wel. Of jij, die dit leest. Of je broer, zus, vriend of geliefde.

Sommigen van ons zullen zich dit mogelijk bewust zijn. Die vielen met de brommer op de stoep, hadden een helm op en dachten ‘oef, ik heb mazzel’. Daarnaast zullen er echter velen zijn, die zich er niet van bewust zijn, dat ze ‘overlevende’ zijn. Ze leven nog omdat er tijdig zout gestrooid was die ochtend, de ooit zo gevaarlijk kruising die zij passeerden vervangen was door een rotonde of de tegenligger die zij passeerden ooit in een auto met ondeugdelijke remkabels reed, maar die nu een auto bestuurde die keurig de APK gehaald had.

Natuurlijk heeft het de hoogste prioriteit om het aantal verkeersslachtoffers nog verder terug te dringen. Elke dode is er een te veel. Maar misschien motiveert het ons in die strijd om dankbaar te zijn voor het feit dat dankzij Veilig Verkeer Nederland, de overheid, de politie, de auto-industrie, verkeersdeskundigen en planologen elk jaar tweeduizend mensen in alle anonimiteit gered worden.


Berthold Gunster