Opstandig

Op een school waar ik regelmatig trainingen geef, werkt een bijzonder aardige vrouw van rond de zestig. Ze heeft echter een eigenschap die ik lastig vind: iedere keer voordat ik een groep in ga om een training te geven, klopt ze het door haar bedachte stof van mijn colbert. Op zich niks mee, maar ik word er wat opstandig van. Zo van: ‘je moet niet denken dat je mijn moeder bent’ en ‘ik ben wél schoon op mezelf’.

Hoewel het irriteerde, reageerde ik niet; daar is zij te aardig voor, of ik te onhandig. Vanmorgen pakte ik het anders aan en besloot ervan te genieten. Nadat ze mijn revers had gedaan draaide ik me om: ‘Neem mijn rug even mee, alsjeblieft, wil je?’. Ze keek me even aan, maar gewillig nam ze die onder handen. Lekker was dat, hetzelfde gevoel als bij de kapper. Ik draaide me weer om. ‘Hier mijn bovenbeen ook.’ Vrolijk beklopte ze mijn bovenbeen, die ik vervolgens optilde. ‘Hier tussen mijn liezen, helemaal vies’. Net toen ik het echt prettig dreigde te gaan vinden, hield ze lachend op. Jammer.


Jan Ruigrok
1 september 2011