Omdenken door kinderen: tatoeages
Alles wat zich in de werkelijkheid afspeelt, hangt met elkaar samen. Eén van de belangrijkste samenhangen is die van de causaliteit. Oorzaak en gevolg. Wolken produceren regen, de zon geeft warmte en een kip legt een ei.
Oorzaak, gevolg
Het lastige van kind zijn is echter dat je de verschijnselen zélf wel waarneemt, maar hun onderlinge relatie niet. Die leer je alleen door de verschijnselen te bestuderen. Een van de meest voorkomende ‘denkfouten’ van kinderen is dan ook dat ze oorzaak en gevolg met elkaar verwisselen. Op zich niet zo vreemd. Zelfs als we denken de oorzaak van iets te kennen, blijkt het in de praktijk net iets ingewikkelder in elkaar te zitten dan we dachten.
De wereld is complex en dus verwisselen kinderen oorzaak en gevolg nogal eens. Soms zijn die verwisselingen lachwekkend en naïef, maar soms ook ze uiterst leerzaam. Ze maken ons er namelijk bewust van, dat wij als volwassenen bepaalde interpretaties hebben over de vraag ‘hoe de wereld werkt’, waarvan het maar de vraag is of die juist zijn.
Niet werken
Een mooi voorbeeld hiervan is te vinden in ons boek 'Omdenken is stom' over omdenken door kinderen:
Een tijdje geleden liep ik een reisbureau binnen. Voor mij zat een oudere dame met een jongetje van een jaar of 5 aan de balie. Terwijl ik op mijn beurt wachtte, draaide het jongetje zich om en bekeek mijn armen. Ik heb op beide armen grote tatoeages. De jongen was er zichtbaar van onder de indruk. De jongen zei met luide stem, zodat iedereen het kan horen: ‘Oma, je vertelde toch dat mensen met tatoeages geen werk hebben?’ Er viel een pijnlijke stilte. Gelukkig redde kleinzoon haar ogenblikkelijk uit de penibele situatie. 'Ik wil ook tatoeages, oma.' 'Waarom?' 'Omdat ik later ook niet wil hoeven te werken.'
