Nietsdoen

Een aantal jaren geleden had ik een meisje in de tweede klas VMBO, die niet wilde werken. Thuis niet, op school niet, nergens. Als ik de klas een opdracht gaf, ging iedereen aan het werk, maar zij weigerde consequent in beweging te komen, keek stoïcijns voor zich uit en deed helemaal niets. Dit gedrag vertoonde ze niet alleen bij mij, ze deed het bij alle leerkrachten.

Op een dag gaf ik de klas een opdracht en ging daarna naast haar zitten. "Wat komt u hier doen", vroeg ze me. "Lekker even nietsdoen, net als jij", antwoordde ik volledig ontspannen. In alle rust keek ik voor me uit. Uiteraard was ik benieuwd hoe ze zou reageren " zou ze me geen zeikerd vinden? " maar wat deed ze, nadat we twee, drie minuten zo hadden gezeten? Ze pakte een pen en ging in alle rust aan het werk. Hierop vroeg ik haar `wat doe jij nu?` Haar reactie? `Opdrachten maken, dat moest toch.`Ik antwoordde: `Nou als jij ook al gaat werken dan ga ik wel weer in mijn eentje ongezellig terug naar mijn bureau.`

De les erop gaf ik de klas opnieuw een opdracht, maar nu gebeurde er iets anders. Op het moment dat iedereen aan het werk ging, liep zij naar voren en ging met haar boek en schrift achter mijn lessenaar staan. "Wat kom je hier doen?", vroeg ik haar. "Lekker even werken, net als jij", antwoordde ze. In alle rust begon ze aan de opdracht. Ik schoot in de lach en zij ook. We hadden een klik.

De rest van het jaar heeft ze bij mij altijd gewerkt. Dit in tegenstelling tot de andere lessen. Daar weigerde ze nog steeds consequent om opdrachten te doen. Toen ik haar een keer vroeg naar het 'waarom' daarvan, antwoordde ze: "U bent tenminste normaal, die anderen zijn allemaal zeikerds".

Eddy Schattevoet

ICT coördinator Raayland College