Onze zoon ging als kleine jongen naar een school met speciaal onderwijs. Daar leerde hij sommen maken en foutloos schrijven, maar plannen en ordenen van zijn werk leerde hij niet. Toen hij de overstap maakte naar het reguliere onderwijs, had hij nog nooit een agenda gebruikt.
Deze overstap maakte hij op zijn dertiende. Halverwege het jaar stroomde hij heel voorzichtig in in het eerste jaar. Hij begon met een enkel uurtje in de week, en dat bouwden we op naar een gewone schoolweek.
Het leren lukte wel, maar alles rondom het leren was voor onze zoon te moeilijk om zonder hulp op te pakken. Daarom zochten we iemand die hem twee keer per week ging ondersteunen. Dit zou op school gaan gebeuren.
We vonden een intelligente, aardige, charmante studente. Mijn man en ik verwachtten dat ze onze zoon zeker kon helpen, maar maakten ons wel zorgen om de uitzonderingspositie die hij zou innemen. Een kind uit het speciale onderwijs kan een makkelijke prooi zijn om te pesten. Maar onze zoon ging heel makkelijk met het "probleem" om. Toen de studente eenmaal op school kwam, waren de andere jongens nogal van haar onder de indruk, zo bleek. Waarop onze zoon een slim voorstel deed. Als hij een opdracht had waarbij samengewerkt moest worden, mochten zijn klasgenoten bij toerbeurt mee naar de ondersteuning.
De jongens stonden in de rij en onze zoon is nimmer gepest.
Hennie
12 januari 2012