Kerstkado

Vlak voor kerst, in 2009, na ruim 25 jaar als muziekvakleerkacht in het basisonderwijs voor de klas gestaan te hebben, stortte ik in. Door een fusie was m´n werkdruk zo ongeveer verdubbeld. In plaats van 160 leerlingen zag ik nu 320 leerlingen in twee werkdagen. Dit bleek iets te veel. Ook privé liep het niet lekker. En zo leek alles tegelijk te komen.

Toevallig (?) kreeg m´n echtgenoot als kerstkado van z´n baas ´Ja, maar Huh!?´. In de tijd dat ik thuis zat heb ik hier veel in gelezen en kwam tot allerlei mooie inzichten. Heel langzaam ging het iets beter totdat ik eind april een aangetekende brief ontving van het schoolbestuur. Ik verwachtte, na drie jaar tijdelijke dienst, een vast dienstverband. Maar nee, het was een ontslagaanzegging.

Ik dreigde weer ten onder te gaan, was zo boos dat ik het even niet meer wist. Temeer omdat de begeleiding te wensen over liet: deze brief was nota bene het eerste wat ik sinds mijn ziekmelding van het bestuur vernam.

In plaats van me te verzetten tegen deze ontwikkelingen, heb ik bewust besloten mee te bewegen: de volgende dag ben ik naar de Kamer van Koophandel gefietst en heb een wens in vervulling doen gaan, ik ben die dag officieel gestart als Professional Organizer. Dit gaf me zoveel energie en ik voelde me op dat moment zo sterk, ik had het gevoel de hele wereld aan te kunnen!

In mei 2010 ben ik weer voorzichtig begonnen, heb m´n eigen reïntegratierooster gemaakt en combineer nu twee dagen lesgeven met het organizen. Alleen al het feit dat ik er nu op een andere manier insta (ik voel me, dankzij het ondernemerschap, veel sterker), zorgt ervoor dat ik weer met veel plezier muziekles geef. Die vaste aanstelling heb ik intussen, de ontslagaanzegging was een vergissing.... Ook het leren kennen van heel veel ´nieuwe´ mensen geeft me heel veel energie! Dus: niet blijven hangen in de situatie, maar zelf actief een andere kant op fietsen en denken: het werkt, wat mij betreft!


Hartelijke groet van Annemieke Veenhuysen
een vrolijke, frisse omdenker