Jammeren

Dat jaar lag ik - zonder enige waarschuwing vooraf - met leukemie in het ziekenhuis. Het was ernstig en het kostte me moeite de zon te zien schijnen. Het was de vraag of ik ooit nog voor de klas zou staan.

Mijn leven stond van de ene op de andere dag op z`n kop en ik kon niet goed wennen aan deze nieuwe werkelijkheid. Op een dag kwam een van mijn collega`s op ziekenbezoek. Hij vertelde dat hij in de klas over mijn gezondheidstoestand verteld had.

"Hoe reageerden ze," vroeg ik hem. "Nogal wisselend," antwoordde hij, "tussen lauw en rauw, zullen we maar zeggen." "Vertel," vroeg ik hem. Vooral dat laatste wekte mijn interesse, rauwe leerlingen heb ik het liefst.

Mijn collega vertelde dat Pascal eigenlijk het meest direct gereageerd had van iedereen. Hij had gezegd: "Ik hoop maar dat ie een beetje doorknokt, want van die mensen die dan in een ziekenhuisbed gaan liggen jammeren dat ze doodgaan, daar heb ik zo`n tyfushekel aan."

Ik was even stil, maar moest daarna zo hard lachen dat ik me letterlijk aan het bed moest vasthouden. In een keer was ik met een harde knal in de werkelijkheid beland. Ik had leukemie en moest knokken om in leven te blijven. Was dat pijnlijk om in te zien? Nee, integendeel. Voor mij had Pascal`s directheid het effect van een verademende bevrijding.


Docent vmbo
Ja, maar ik ben wel leraar