Guerillatraining

Twee jaar geleden ben ik wegens huiselijk geweld met mijn twee kinderen (nu 11 en 12 jaar) volledig geruïneerd van Spanje naar België gevlucht. Het huis in Spanje staat leeg en de hypotheek is niet meer betaald. Ik ben twee jaar bezig in België een woning te vinden, ben in die tijd drie keer verhuisd en loop overal tegen een muur aan. In België krijg ik, ondanks de aankomende onteigening van mijn huis in Spanje, geen woning en geen advocaat. In oktober, als de huur van mijn huidige woning verloopt, kom ik in de crisisopvang terecht. De Belgische sociale dienst stelt zelfs dakloosheid in het vooruitzicht.

Ik heb een gesprek gehad bij het Vlaams Parlement, maar die zeggen niets te kunnen doen. Het Ministerie van Buitenlandse Zaken in Nederland (ik ben Nederlandse) vindt het een probleem van België en beantwoord niet eens meer mijn brieven. Juridisch lijk ik voortdurend tussen wal en schip te vallen.

Ik heb nu besloten eind deze zomer met mijn kinderen terug te gaan naar Spanje, naar mijn eigen huis, dat sinds het vertrek van mijn ex een jaar geleden leeg staat. Of dat een intelligent scenario is, dat is maar de vraag. De voor mij astronomisch hoge hypotheek is al zowat twee jaar niet betaald en ik heb slechts een WAO uitkering van 578 euro per maand en kinderalimentatie van 600 euro per maand. Als mijn ex dat netjes blijft betalen tenminste.

Dat zijn de feiten. Maar naast de feiten is er ook een beleving. Alhoewel mijn wereld er problematisch en uitzichtloos uitziet, is mijn innerlijke wereld het tegenovergestelde daarvan. Vroeger had ik last van een diep minderwaardigheidscomplex. Sinds ik me van mijn ex heb losgemaakt, voel ik me sterker en gelukkiger dan ooit. Wat ik heb meegemaakt en nog steeds meemaak is, zo realiseer ik me, geen teken van zwakte, maar juist van doorzettingsvermogen. Ik verbaas me voortdurend over de kracht die in mij huist om met twee kinderen en enkel drie tassen met kleren te vluchten en vervolgens de moed te hebben door te zetten in België, de boel opnieuw bijeen te pakken en terug te gaan naar Spanje. Ik heb mijn situatie aanvaard zoals die is, ben gestopt met de dingen die niet werken en heb het heft in eigen hand genomen. Alles bij elkaar zie ik de afgelopen jaren dan ook als een gedegen guerrillatraining.

Kortom, voordat ik van mijn ex wegging, zag mijn leven er aan de buitenkant er misschien gelukkig uit ' man, kinderen, huis in Spanje ' maar van binnen was ik ongelukkig. Nu is het precies omgekeerd. Aan de buitenkant ziet mijn leven er voor een buitenstaander misschien uitzichtloos en problematisch uit, maar van binnen schijnt de zon. Ik voel me energiek, opgeruimd, hou van mijn kinderen, ben bereid voor ze te vechten en heb alle vertrouwen in een goede afloop. Niet ondanks, maar dankzij de moeilijke jaren.

Suzanne Penroos