Grootgroeien

Onze jongste zoon van vier jaar eet, sinds hij vast voedsel krijgt, amper zijn warme eten. Zijn avondmaal is meestal niet meer warm te noemen, zolang treuzelt hij. Regelmatig voer ik hem nog, om er in elk geval nog iets in te krijgen.

Ik heb al verschillende tactieken geprobeerd: niets zeggen, gezellig kletsen, lief aansporen, boos worden, op de gang zetten met zijn bord, als iedereen al even klaar is niet blijven wachten, van tafel en opruimen zodat hij nog alleen zit. Helaas. Niets helpt. Tot ik het, geïnspireerd door de verhalen op de site van Omdenken, over een compleet andere boeg gooide. Dit keer zei ik dat hij vooral niet moet eten, omdat hij anders veel te groot groeit. En als hij te groot groeit, moet ik weer nieuwe kleren kopen en wordt hij net zo stoer als papa. En dat willen we natuurlijk allemaal niet ...

Wat schetst mijn verbazing? Ik was nog niet uitgepraat, of hij ging eten! Grote happen. En met smaak! Ongelofelijk! Zijn hele bord leeg, wat in geen tijden was voorgekomen. Ik was werkelijk perplex dat het zo ontzettend simpel is. En het verhaal wordt nog gekker: vandaag vroegen beide kinderen of ik weer wilde zeggen dat ze niet moesten eten. Kennelijk vinden ze deze ‘omgedachte’ sfeer zelf ook zo plezierig, dat ze die vaker willen ervaren. Echt geweldig, dat omdenken!


Marjolein Stromeier
7 februari 2011