Griekenland

Griekenland is al maanden in het nieuws. Het land heeft gigantische schulden, er zijn duizenden ambtenaren die hun werk niet goed doen en de werkloosheid bedraagt bijna 17 procent.

Wat doet de bevolking? Die staakt. Legt het werk erbij neer. Nee, dat helpt... Staken is, in dit geval, een typisch voorbeeld van vastdenken: een poging een probleem op te lossen, waarbij het probleem alleen maar groter wordt. Staken kóst alleen maar geld. Overigens. Ik vraag me af hoeveel verschil er is tussen een werkende Griekse ambtenaar en een stakende. Maar dit terzijde.

Hoe dan wel, kun je je afvragen. Wel, simpel. Door werk te creëren. Ondernemingen te starten. Niet door treurig achterover hangend op de overheid te wachten, maar door zelf het initiatief te nemen. Jezelf aan de haren uit het moeras te trekken.

Begin februari 2012 kwamen om precies die reden 200 Grieken, veelal jonge mensen, bijeen in Athene in het Microsoft Innovation Centre. Wat was het doel van de bijeenkomst? Microsoft stelde zijn beste ICT-ers, leidinggevenden en vergaderruimtes 54 uur beschikbaar om deze mensen te helpen een eigen bedrijf op te richten. Met dat doel waren ook investeerders uitgenodigd, die kapitaal ter beschikking zouden stellen om goede ideeën ook echt te kunnen verwezenlijken. De sessie was weken van tevoren volgeboekt, zo groot was de belangstelling.

Tijdens de bijeenkomst droegen de Griekse potentiële ondernemers blauwe T-shirts. Daar stonden provocerende teksten op zoals ‘Ik heb in een week een bedrijf opgericht, wat heb jij gedaan?’. T-shirts waarmee ze zich buiten het gebouw maar beter even niet konden laten zien. De hulptroepen, de investeerders en ICT- ers, droegen ter onderscheiding rode T-shirts.

En zo brainstormden 200 Grieken over een alternatieve manier om op eigen kracht de crisis de baas te worden. Niet door de crisis als slachtoffer te ondergaan, maar door er een kans van te maken. Een nieuwe mogelijkheid op een nieuw bestaan te creëren.

Voor de Griekse ondernemers in spé was het nog wel even wennen. ‘In het verleden’, vertelde een van hen, ‘had je een hoop studenten die dachten: ik ben een goede student, ik haal hoge cijfers en daarna krijg ik een baan bij de overheid.’

Wat was het gevolg van de vroegere aanpak? Bijna al het toptalent kwam in dienst van een haperende, niet functionerende overheid. Nu datzelfde toptalent niet meer in dienst van diezelfde overheid kan komen, lijkt dat een probleem, maar op de langere termijn is het misschien een nieuwe mogelijkheid. Per slot van rekening zijn zij de enigen die van deze crisis écht een kans kunnen maken. Niet door ‘positief te denken’, maar vooral door de handen uit de mouwen te steken.


Berthold Gunster
maart 2012

Bron: NRC.Next