Doorzetten

Omdenken is soms gewoon een kwestie van doorzetten. Het is misschien niet de meest spectaculaire methode, maar het werkt vaak wel. Stug volhouden, ergens voor gaan en in geloven. Soms met vallen en opstaan, maar altijd met het doel voor ogen. En dan kan het zomaar gebeuren dat situaties kantelen, in je voordeel uitpakken en dat het ene na het andere succes zich als vanzelf aandient. Van zo’n aanpak getuigt het verhaal van Harriëtte van Helden.

“Mijn hele leven ben ik (volgens de norm) te dik geweest. Voor mij nooit een groot drama, hoewel het niet leuk was. Maar ik zit positief in elkaar en leidde ondanks m’n gewicht een gelukkig leven. Toch ging er augustus vorig jaar een knop om. Ik was het zat om bij iedere kwaal te moeten horen ‘dat komt door je overgewicht’ of ‘je zou eens moeten afvallen’. Ik zat wel lekker in mijn vel en straalde dat ook uit, maar ik voelde aan mijn lijf dat ik beter wat gewicht kon verliezen om me fit en gezonder te voelen.

Ik begon een aantal maatregelen te nemen. Fanatieker te sporten, om mijn hoofd leeg te maken en me fitter te voelen. Bewuster te eten. Niet specifiek minder of magerder maar bewust bezig te zijn met wat je naar binnen stopt. Heb ik ’s avonds een etentje dan doe ik de dag er na wat rustig aan. Waarschijnlijk zoals mensen die slank zijn het ook doen… :-) Het allerbelangrijkste is en blijft dat ik ergens diep van binnen een keuze gemaakt heb. Het voelt alsof ik mezelf nu pas echt durf te laten zien aan de wereld, helemaal, inclusief m’n kwetsbare kanten. En ja, langzaam maar gestaag gaan de kilo’s er af. Zelfs tijdens onze vakantie. Uiteindelijk was ik in november zo’n 11 kilo kwijt!

Tegen december zag ik een beetje op. Nu moet je weten dat op mijn werk elk jaar geld wordt gedoneerd aan een goed doel. Het personeel kan goede doelen voordragen. Een goede collega van mij had een voorstel gedaan, dat niet door de voorselectie was gekomen. Het ging haar om onderzoek naar een geneesmiddel voor de ziekte van Duchenne. Een vreselijke spierziekte, dat haar zoontje blijkt te hebben.

Dat haar inzending niet door de voorselectie kwam raakte me enorm en tegelijkertijd broeide er een idee. Ik ben een sponsoractie begonnen. Mensen konden mij sponsoren per afgevallen kilo. De opbrengst gaat naar haar goede doel. Voor mij een extra stimulans op moeilijke momenten, voor haar is iedere euro er één. Ik ben ook een blog begonnen. Hierop deel ik alles wat te maken heeft met mijn race tegen de kilo’s. Op de eerste plaats om mijn sponsoren up to date te houden en tegelijkertijd een mogelijkheid om anderen die af willen vallen, te stimuleren door te vertellen hoe ik het doe. De sponsoractie heeft echt geholpen ook in de decembermaand bewuste keuzes te maken en veel "verleidingen" te weerstaan.

Afgelopen vrijdag had ik het eerste “officiële” resultaat: 3,2 kg er af! In totaal ben ik nu 18 kilo kwijt, sinds ik begon in augustus. Ik voel me lekker, krijg veel opmerkingen dat ik zo straal, barst van de energie, heb al maanden een gevoel van lente in me en het mooiste van alles: ik heb nog steeds het gevoel alsof het vanzelf gaat.

Zonder me bewust te zijn van het hele “ja-maar” gebeuren heb ik het wel op de ja-maar manier opgepakt. Of liever, op de ja-en manier. Op het moment dat ik mijn gewicht niet als probleem zag, ik me mooi vond zoals ik was, mezelf geaccepteerd had met al mijn minder mooie karakterpuntjes, was er geen strijd meer en ging het vanzelf.

Een journaliste die ik ken, werd door een mailtje dat ik al mijn bekenden stuurde, geattendeerd op de situatie van mijn collega. Resultaat: een interview in een tijdschrift voor jonge ouders waarin ze haar verhaal kan vertellen over haar zoontje en z’n ziekte. Enthousiast liet ik de journaliste weten hoe leuk ik dat vond. Daardoor is er weer intensiever contact met haar en…. in het voorjaar kom ik zelf in een vrouwentijdschrift met m’n verhaal! Gewoon, om te laten zien dat je gewicht uiteindelijk niet dat is, wat je gelukkig of ongelukkig laat voelen. Het geluksgevoel creëer je tenslotte grotendeels zelf.”

Het blog van Harriëtte vind je op racetegendekilos.blogspot.com


Laura Koppenberg
3 februari 2012