Column AD 23-5: Niet zeuren.

Leed wordt niet kleiner door het te vergelijken met dat van anderen.

Een vriend vertelde dat hij door de coronacrisis zijn bonus niet krijgt. Toen hij zijn moeder erover belde, zei ze: niet zo zeuren, jij hébt tenminste nog werk.

Daar zit wat in. Maar als ik deze redenering doortrek, dan weet ik er nóg wel een paar.

Neem nou mijn nichtje. Zij raakte onlangs haar baan kwijt. Nu vult ze haar dagen door haar drie turbo-drukke kinderen naar en van school te brengen. Maar zij mag niet zeuren, want zij hééft tenminste kinderen.

Mijn nichtjes buurvrouw had ook graag kinderen gewild. Ze is single tegen haar zin en kan al maanden niet daten. Haar biologische klok tikt en ze heeft huidhonger. Maar ze moet niet zeuren, want ze is tenminste jong en gezond.

Neem nou haar 87-jarige vader, die is op de IC terechtgekomen en vecht voor zijn leven. Dát is pas erg. Maar ook hij moet niet zeuren, want hij is tenminste oud geworden.

Dat kun je dan weer niet zeggen van zijn neef van 24 die in een rolstoel zit na een auto-ongeluk. Hij is al drie keer geopereerd en moet leven met een prothese. Maar hij mag niet zeuren, want hij heeft tenminste goede gezondheidszorg.

Je zal maar gehandicapt zijn in India, dán heb je het slecht. Hoewel; dan heb je tenminste nog van het leven kunnen proeven. Er zijn genoeg baby’s die het leven hebben moeten laten nog voordat ze werden geboren.

En zeg nou zelf: die hebben pas echt geluk, want die hoeven nu niet te dealen met deze vreselijke coronacrisis. Zij zouden willen dat ze konden zeuren over een misgelopen bonus.

Wat wil ik hiermee zeggen? Laten we ophouden elkaars leed te beoordelen. Het mag er zijn, hoe klein of groot ook. Je leed wordt niet kleiner door het te vergelijken met dat van anderen.