Camping complet

We trokken wat rond in het zuiden van Frankrijk, kamperen, zonder reservering, de zon achterna. De laatste paar dagen in de Vaucluse. Daar merkten we voor het eerst dat reserveren wellicht best handig was geweest. Wat tot dan toe gelukt was (leuk plekje op mooie camping, gewoon op de gok) ging daar helemaal mis. Waar we ook aanklopten: complet! Geen plek, alles vol, keer op keer.

Na de vierde camping waren we behoorlijk chagrijnig en besloten we maar een flink stuk verder te rijden. De stemming daalde behoorlijk. Gelukkig had mijn nichtje Julia (16), die mee op vakantie was, het boek Ja maar... huh?! De techniek van het omdenken gelezen. Achterin de auto vertelde ze ons het verhaal van de Chinese boer. Op een dag komt er een wild paard bij hem aangelopen. ‘Wat een geluk,’ zeggen de dorpsgenoten. ‘Misschien,’ antwoordt de boer. Zijn zoon temt het paard, maar breekt daarbij een been. ‘Wat een pech,’ zeggen de dorpsgenoten. ‘Misschien,’ antwoordt de boer. Het wordt oorlog en het leger rekruteert alle gezonde jongemannen. Niet de zoon van de boer, met zijn gebroken been. ‘Wat een geluk,’ zeggen de dorpsgenoten. ‘Misschien,’ antwoord de boer.

‘Dus ach,’ besloot Julia haar verhaal, ‘misschien hebben we nu pech. Maar misschien ook wel helemaal niet!’ Alleen dat al was een mooi moment. We waren uit de dip, het gevoel van ‘we zien wel en alles komt altijd goed’ was weer terug. Dat was toch waarom we géén plannen maken juist zo leuk vonden?

Al snel zagen we weer een bordje ‘camping’. Weer ‘complet’, maar na een beetje smeken mochten we op het noodveldje staan. En wat bleek? Een enorm grasveld, groter dan welke campingplek dan ook, helemaal voor onszelf alleen. Prachtige wandelingen gemaakt, fantastische laatste zonnige vakantiedagen gehad!


AnneMarie Hiemstra
september 2011