Blote kont

Annie, een vrouw van 20 jaar, was geestelijk gehandicapt. Dat is op zichzelf niet erg, maar met Annie was er wel een probleem: ze kon geen kleren aan haar lijf houden. Ze scheurde alle kleding kapot. Het was dus onmogelijk om met Annie uitstapjes te maken, want in no time liep ze in haar blote kont. Geen gezicht dus bij een bezoek aan bijvoorbeeld de Efteling. Het gevolg? In de praktijk was Annie gekluisterd aan haar woning en zelfs daar was zij nog vaak geïsoleerd, aangezien haar blote staat gênant was voor bezoekers.

Er was al van alles geprobeerd, speciale kleding, afleiding, maar Annie was altijd weer in staat het textiel kapot te scheuren. Vastbinden van haar handen zou natuurlijk voorkomen dat ze ging scheuren, maar zo`n straf mocht en wilde men haar niet aandoen. Tot een van haar begeleidsters op het fantastisch idee kwam om mee te bewegen en te accepteren dat Annie het scheuren van textiel blijkbaar erg leuk vond. Wat deden we vervolgens? Annie kreeg, wanneer ze goed gedrag vertoonde als beloning een lapje textiel, dat ze helemaal kapot mocht scheuren. Gewoon. Omdat ze het fijn vond. Hoe reageerde Annie? Ze scheurde de lapjes die ze kreeg zover kapot, dat er uiteindelijk alleen maar losse draadjes van overbleven.

Wat was het effect op de langere termijn? Na verloop van tijd had Annie helemaal niet meer de behoefte om haar kleding kapot scheuren, ze was volkomen tevreden met de lapjes die ze als beloning kreeg. En zo kon Annie vanaf dat moment met haar groep medebewoners de wereld in, van de Efteling en de McDonald`s tot een wandeling in het park.


Peter van de Wetering
22 maart 2011