Bang voor de bus

Reizen met de bus is het vreselijkste wat ik kan verzinnen. Ik word letterlijk ziek bij het idee alleen al. Laat staan dat ik in een bus zou stappen. Tot die middag dat mijn peuter van twee tegen me zei: ‘Mama, bus?’

Net als andere kinderen vindt mijn zoontje de bus leuk en spannend. En nu wil hij er ook wel eens in rijden. ‘O nee,’ denk ik huiverend, ‘dat lukt me nooit!’ Toch wordt me ook in een split second duidelijk dat hier juist mijn kans ligt. Ik haal diep adem en uit liefde voor hem besluit ik mij die dag over mijn angst heen te zetten. Wij gaan samen met de bus reizen!

Terwijl ik instap, begint de wereld om mij heen te draaien. Mijn hart bonkt en het zweet gutst van mijn gezicht. ‘Centrum Groningen,’ zeg ik tegen de chauffeur, terwijl ik hem geld voor een kaartje overhandig. Ik pak de hand van mijn zoontje nog eens extra stevig vast en loop met hem naar een stoel.

Voordat we zitten, lijkt er al een uur verstreken te zijn. Ik veeg het zweet van mijn voorhoofd. Ik kijk naar mijn kind. ‘Bus rijdt,’ zegt hij met glinsterende ogen. ‘Ja, de bus rijdt,’ bevestig ik. ‘Leuk,’ zegt hij. ‘Ja, leuk.’ ‘Kaartje gekoopt.’ ‘Wij hebben inderdaad een kaartje gekocht.’ ‘Meneer slaapt.’ ‘Ja, dat heb je goed gezien, die meneer doet even een slaapje.’ ‘Tas!’, roept hij opeens verrukt. Ik kijk naar de tassen op de grond. ‘Welke bedoel je?’ ‘Hondje!’, schreeuwt hij bijna. Zijn gezicht straalt. Opeens zie ik een mevrouw met tas en daarin een schoothondje. ‘Aaien?’ Hij kijkt mij hoopvol aan. ‘Dat kan nu even niet: de bus rijdt,’ zeg ik. Ondertussen is zijn aandacht alweer op iets nieuws gevestigd: ‘Boot!’ ‘Ja, daar ligt een boot.’ Zo rol ik van de ene belevenis in de andere. Ik laat mij letterlijk vervoeren door zijn manier van kijken.

Tien minuten later stappen we uit. Mijn zweet is opgedroogd. ‘Ik heb met de bus gereden,’ zeg ik hardop. ‘Ik ook!’ zegt mijn zoontje. We lachen.

Sindsdien reis ik met de bus. Niet zonder te zweten, maar wel vanuit een nieuwe gedachte: het is een belevenis! Mijn angst is een nieuwe mogelijkheid geworden. Ik kijk om me heen en verwonder me met dezelfde onbevangenheid als mijn kind.

Janne Mans
22 december 2011