Applaus

Een groepje skaters veroorzaakte overlast voor een aantal buurtbewoners. Ze maakten lawaai, hadden muziek bij zich en trokken zich weinig aan van verzoeken het iets rustiger aan te doen. De situatie dreigde te escaleren, totdat een van de bewoners het over een andere boeg gooide. Op een dag pakte hij een campingstoel en posteerde zich op kijkafstand van de skaters.

‘Wat zit je te kijken?’, vroegen de skaters. ‘Ik geniet van wat jullie allemaal kunnen’, antwoordde de man oprecht. ‘Ik wou dat ik dat nog kon.’ Niet veel later zat er een groepje buurtbewoners die gezellig keuvelend naar de jongeren keken. Als ze iets bijzonders zagen, gaven ze zelfs applaus, waardoor de jongeren zich uitgedaagd voelden nog wat meer uit de kast te halen. De volgende dag en ook de dagen erna herhaalde dit ritueel zich.

Het gevolg? Binnen de kortste keren verzoenden de twee groepen zich. De jongeren gingen vanzelf wat meer rekening met de buurt houden, de klachten verdwenen en toen niet veel later een eindje verderop een skateparkje werd geopend en de skaters verdwenen, vonden de meeste buurtbewoners dat zelfs jammer.


Berthold Gunster
Omdenken in relaties (2011)